به نام خدا


 


کجا بنشینم، اصلا بنشینم یا کماکان ایستاده
باشم،اصلا در مورد خستگی که دارم با کسی صحبت کنم یا نه،به کی بگم؟چه کسی بهتر از
دل تنهای خودم که به سرمنشأیی وصله که سازندشه.چند روزی بود که دنیا به کامم نبود
اما اکنون به لطف حق روزگارم بد نیست،خرده نانی دارم ،سر سوزن ذوقی،.....


قایقی خواهم ساخت،خواهم انداخت به آب،جدی
میگم،می خوام ببینم تلاطم دریا چه حسی به آدم میده،آیا این حس ترس از دریاست که
یاد خدا رو در دلم زنده میکنه یا این به دست آوردن همون سر سوزن ذوق است.شاید بهتر
بشه حرف سهراب رو فهمید،همون سر سوزن ذوق هم کافیه تا از هزاران سوزنی که در راهت
هست به راحتی بدون هیچ آسیبی رد شی.قایقی خواهم ساخت...